Vides fabulam iucundam de duobus muribus.
Rusticus urbanum mus murem suscipit ecce,
Commodat ad mensam, mensaque mente minor.
In mensa tenui satis est immensa voluntas.
Nobilitat viles frons generosa dapes.
Facto fine cibis urbanum rusticus audit.
Vrbani socius tendit in urbis opes.
Ecce penu subeunt, inservit amicus amico,
Invigilat mensae, fercula mensa gerit.
Emendat conditque cibos clementia vultus,
Convivam sacrat plus dape frontis honor.
Ecce serae clauis immurmurat, hostica latrant.
Ambo timent, fugiunt ambo, nec ambo latent.
Hic latet, hic latebras cursu mendicat inepto.
Assuitur muro reptile muris onus.
Blanda penu clauso parcit fortuna timori.
Ille tamen febrit, teste tremore timet.
Exit qui latuit, timidum sic lenit amicum:
Gaude, carpe cibos, haec sapit esca favum.
Fatur qui timuit: Latet hoc in melle venenum,
Fellitumque metu non puto dulce bonum.
Quam timor obnubit, non est sincera voluptas.
Non est sollicito dulcis in ore favus.
Rodere malo fabam, quam cura perpete rodi,
Degenerare cibos cura diurna facit.
His opibus gaude, qui gaudes turbine mentis.
Pauperiem ditet pax opulenta mihi.
Haec bona solus habe, quae sunt tibi dulcia soli.
Det pretium dapibus vita quieta meis.
Finit verba, redit. Praeponit tuta timendis,
Et quia summa timet, tutius ima petit.
Pauperies si laeta venit, tutissima res est.
Tristior immensas pauperat usus opes.