Factum est autem, cum observarent diem aptum, ingressa est aliquando
sicut heri et nudiustertius, cum duabus solis puellis, voluitque
lavari in pomario, aestus quippe erat; et non erat ibi quisquam,
praeter duos senes absconditos, et contemplantes eam. Dixit ergo
puellis: Afferte mihi oleum, et smigmata, et ostia pomarii claudite,
ut laver. Et fecerunt sicut praeceperat; clauseruntque ostia pomarii,
et egressae sunt per posticum, ut afferrent quae iusserat; nesciebantque
senes intus esse absconditos.
Cum autem egressae essent puellae, surrexerunt duo senes, et accurrerunt
ad eam, et dixerunt: Ecce ostia pomarii clausa sunt, et nemo nos
videt et nos in concupiscentia tui sumus; quamobrem assentire
nobis, et commiscere nobiscum. Quod si nolueris, dicemus contra
te testimonium, quod fuerit tecum iuvenis, et ob hanc causam emiseris
puellas a te. Ingemuit Susanna, et ait: Angustiae sunt mihi undique;
si enim hoc egero, mors mihi est; si autem non egero, non effugiam
manus vestras. Sed melius est mihi absque opere incidere in manus
vestras, quam peccare in conspectu Domini. Et exclamavit voce
magna Susanna; exclamaverunt autem et senes adversus eam. Et cucurrit
unus ad ostia pomarii, et aperuit. Cum ergo audissent clamorem
famuli domus in pomario, irruerunt per posticum ut viderent quidnam
esset. Postquam autem senes locuti sunt, erubuerunt servi vehementer,
quia nunquam dictus fuerat sermo huiuscemodi de Susanna. (CONTINUED)